Ο πολιτικός εξτρεμισμός και κομματικός φονταμενταλισμός, χρόνια ενδημούσα παθογένεια εις την αγκυλωμένη Ελλαδική κοινωνία, συνιστά δείκτη και μέτρο μίας υποανάπτυκτης και πολιτικά απαίδευτης κοινωνίας, η οποία, αντιδημοκρατικά, ασυνείδητα και άλογα, εν ονόματι ενός μαζικού πολιτικού συνθήματος, προβαίνει ανεξέλεγκτα και αγεληδόν σε τυφλή και ωμή άσκηση συλλήβδην βίας, βαπτίζοντας, βάσει προκρούστειας λογικής, οιονδήποτε διαφωνούντα- ως θανάσιμο εχθρό, ο οποίος επιβάλλεται να εξουδετερωθεί αυθωρεί και παραχρήμα, «ξύλοις και ροπάλοις» .
Η κοινωνία εκπαιδεύεται αρχής γενομένης από τα πανεπιστημιακά κομματικά εκτροφεία «γενιτσαρισμού» και ποδηγέτησης προς μία μονολιθική κομματική γνώμη, (αριστερά, δεξιά, αναρχία), ταυτίζοντας εξόχως την έννοια της πολιτικής με τον κομματικό φανατισμό και τον ολοκληρωτισμό, ή εν γένει τις παγκόσμιες τάσεις εξαπάτησης των μαζών προς εξυπηρέτηση αλλότριων συμφερόντων, ενώ παραλλήλως και βαθμηδόν κυοφορείται, εις το συλλογικό υποσυνείδητο της κοινωνίας ένας καινοφανής στυγνός ολοκληρωτισμός μη ανοχής του αντικειμενικώς διαφορετικού, απλώς εκδηλώνεται στιγμιαία, υπό την επίφαση της κίβδηλης όμως έννοιας της ελευθερίας, συγχέοντας τοιουτοτρόπως την ανόθευτη ελευθερία ή την γνήσια δημοκρατία με την μονολιθική ποικιλότροπη προπαγάνδα, συσκοτίζοντας παραπλανητικά την αλήθεια από την ψέμα.
Αφενός ο κομματικός φανατισμός και εξ ετέρου η εγκαθιδρυθησομένη παγκοσμιοποίηση η οποία, προάγει αφεύκτως την δημιουργία πολύ-πολιτισμικών κοινωνιών, ένεκεν της αθρόας μεταναστεύσεως εν γένει εις την Ευρώπη, με σκοπό την αναδιάταξη των εθνών, την αποδόμηση των εθνικών ταυτοτήτων και την λεηλασία της ιστορικής μνήμης, με αποτέλεσμα, προϊόντος του χρόνου, εις την πατρίδα μας, να προλειαίνεται το έδαφος διαμόρφωσης ενός ουδετερό-θρησκου και ουδετερο-εθνούς κράτους, ενόψει της επικείμενης αναθεωρήσεως του Συντάγματος. ποινικού
Εν τω σταυροδρόμι αυτό των ιλιγγιωδώς διεθνών εξελίξεων, αλλά και αναποδράστως έστω και εξ αντανακλάσεως εγχωρίων, βιώσαμε, μία προσβλητική και ανεπίτρεπτη πράξη, μίας ιδιαζόντως ειδεχθούς προσβολής της θρησκευτικής μας ελευθερίας και της θρησκείας μας, αλλά και της μύχιας πίστεως ημών, ήτοι ένιοι διαδηλωτές, αναιτίως και απροκλήτως, έσχισαν την εικόνα της Παναγίας, υπό ενός διερχόμενου την οποία και κρατούσε, δηλονότι αποτελεί δια ημάς τους Χριστιανούς Ορθοδόξους, το Οικουμενικό σύμβολο της Χριστιανοσύνης, πλην όμως δεν ηδύνατο να παρέμβει η αστυνομική αρχή, διότι πλέον δεν συνιστά αξιόποινη πράξη.
Ως εκ τούτου λοιπόν, δεν είναι η πρώτη φορά, μολονότι ο Χαρακτήρας του Συντάγματος μας καθίσταται Χριστιανικά Ορθόδοξος, ( άρθρο 3, 14 παρ. 3, 16 παρ. 2, του Συντάγματος συν το γεγονός ότι εξ ιδρύσεως του Ελλαδικού Κράτους όλα τα Συντάγματα ψηφίστηκαν εις το όνομα της Αγίας και Ομοουσίου Τριάδας, Σύνταγμα της Επιδαύρου το 1822, του Άστρους το 1823, και της Τροιζήνας το 1827, επί Βαυαρών, 1832,1864,1911,1952, επί Δημοκρατίας,1975,1986,2001,2008,2019, παρεκτός δύο Συνταγμάτων του ηγεμονικού εν έτει 1832 και του Δημοκρατικού εν έτει 1927), να ενεργείται μία βέβηλη και ανίερη τέτοια πράξη προς τα σύμβολα της Πίστεως του Χριστιανισμού και η οργανωμένη Πολιτεία να σιωπά εκκωφαντικά αλλά και η Ιερά Σύνοδος να τελεί εν αφωνία.
Ήδη μετά την κατάργηση των καίριων διατάξεων δια του νέου ποινικού κώδικα, (Ν. 4619/2019), ήτοι του, προηγουμένως εν ισχύ, άρθρου 198 του Π.Κ- περί κακοβούλου βλασφημίας, του άρθρου 199 του Π.Κ -καθύβριση θρησκευμάτων και του άρθρου 201 –περιύβρισης νεκρών, όπως προβλέπονταν και τιμωρούνταν εις το κεφάλαιο 7 του Ποινικού κώδικα με τίτλο επιβουλή της θρησκευτικής ειρήνης, σε βαθμό πλημμελήματος, αντιμετωπίζουμε έξαρση, οργανωμένων κακόβουλων και βλάσφημων επιθέσεων κατά της Ορθοδόξου Εκκλησίας, με βεβήλωση Ιερών Εικόνων συμβόλων, αισχρές ύβρεις και ούτω καθ’ εξής, διότι πλέον οι ως άνω ηθικώς αξιόμεμπτες και αξιοκατάκριτες πράξεις δεν συνιστούν ποινικό αδίκημα.
Έκπληξη δε προκαλεί, η αιτιολογική έκθεση της καταργήσεως η οποία αναφέρει λιτά το εξής : «καταργούνται..αφού γίνεται γενικώς δεκτό ότι δεν προσβάλλουν κανένα υπαρκτό κοινωνικό μέγεθος και επομένως δεν συνιστούν αξιόποινες πράξεις»
Το ζήτημα όμως δεν αφορά μόνον ημάς τους Ορθοδόξους, καίτοι η κεφαλίδα του Συντάγματος, (θεμελιώδη Συνταγματική μη αναθεωρητέα διάταξη κατά το άρθρο 110 παρ. 1) λόγω της αυξημένης τυπικής ισχύος την οποία φέρει λόγω ότι έχει κανονιστική ισχύ ως οργανικό μέρος του συνόλου του Συντάγματος, αλλά και κατά το άρθρο 13 όπου κατοχυρώνεται ο Θρησκευτικός πλουραλισμός, άρα αφορά όλα τα εν Ελλάδι θρησκεύματα.
Εν κατακλείδι πώς επομένως θα προστατευθεί ο εκάστοτε πολίτης όπου πιστεύει συννόμως εις το θρήσκευμά του, από οιονδήποτε ο οποίος αποπειράται βιαίως να καταλύσει την πίστη του, ή να την λοιδορήσει ή δια ανάρμοστων φράσεων ή πράξεων να εκδηλώσει δολίως ασέβεια και βλασφημία, θίγοντας κατάφωρα και βάναυσα την πίστη του εκάστοτε θρησκευόμενου ;
Με ποια νομικά μέσα προστατεύεται ο εκάστοτε πολίτης, ανεξαρτήτως θρησκεύματος, εις μία τέτοια περίπτωση, περί ενός εμμονικού τυχόν «συνειδησιακού δράστη», κατά του Χριστού, κατά του Μωάμεθ, ή κατά του Γιαχβέ; Ποια είναι η λύση : αυτοδικία και γαία πυρί μειχθήτω ιδίως εις τα πολυεθνικά κράτη εις τα οποία βιώνουμε, με πανσπερμία θρησκευμάτων; Πώς επιλύεται αυτό το κενό νόμου άραγε; ποινικού
Αφελή ή εύλογα ερωτήματα εκτός εάν η αντίδραση προς την προσβολή την οποία δέχεται ο προσβληθείς, επαφίεται εις τον πατριωτισμό του εκάστοτε πιστού, (θυμηθείτε το 2008 τι είχε συμβεί εις την Αθήνα, εξαιτίας και συνεπεία του σχισίματος του Κορανίου από έναν αστυνομικό), άρα ο νέος ποινικός κώδικας ως προς τούτο συνιστά εξ αμελείας κερκόπορτα των τότε και νυν ιθυνόντων, ή εσκεμμένη εγκατάσταση βραδυφλεγούς βόμβα εις τα θεμέλια της κοινωνίας;
Συνελόντι ειπείν ύπατο διακύβευμα η διάσωση της ελευθερίας και της ειρηνικής συνύπαρξης, πράγμα το οποίο ουδόλως όμως διασφαλίζεται με την «αιρετική» κατάργηση των ακανθωδών διατάξεων του Καινοφανούς, ως προς τούτο, Ποινικού Κώδικος
Χαράλαμπος Β,. Κατσιβαρδάς
Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω.
