Πάντα θεωρούσα άκομψο να μιλά ένας δικηγόρος για τις υποθέσεις που χειρίστηκε ιδίως αυτές που είχαν επιτυχή έκβαση. Όπως γνωρίζουν οι φίλοι δημοσιογράφοι το απέφευγα επιμελώς.
Κάνω μια εξαίρεση για κάτι που θεωρώ εξόχως σημαντικό να το πω.
Πριν από πολλά χρόνια μια φτωχή μετανάστρια πέρασε ένα “γολγοθά” που εύχομαι να μην τον περάσει άνθρωπος. Το παιδάκι της εμφάνισε μια σπάνια παρενέργεια από ένα παιδικό εμβόλιο. Του έλαχε η μια στο εκατομμύριο. Εγκεφαλίτιδα. Έμεινε φυτό για 9 χρόνια και μετά το αγγελούδι έφυγε. Τι τράβηξε η γυναίκα αυτή δεν λέγεται. Η βοήθεια του Κράτους πενιχρή.
Κατέφυγε στο γραφείο μου. Μια ομάδα 4 δικηγόρων που συνεργαζόμασταν αποφασίσαμε να τη βοηθήσουμε νομικά. Εκτός από μένα ο Μπάμπης Χαραλαμπέας, ο Αντρέας Πιστικός και η Βασιλική Κωστούλα.
Καταφύγαμε στα διοικητικά δικαστήρια με την εξής θέση.
Ο υποχρεωτικός εμβολιασμός στα σχολεία είναι πολύτιμος. Σώζει ζωές. Με αυτόν ξεπέρασε η ανθρωπότητα πλήθος ασθενειών. Ούτε κατά διάνοια δεν τον αμφισβητούμε. Όμως υπάρχει η σπανιότατη στραβή. Και αυτή έτυχε στο συγκεκριμένο παιδάκι.
Όταν στο έδαφος υποχρεωτικού εμβολιασμού, απαραίτητου κοινωνικά, συμβαίνει κάτι τέτοιο το Κράτος πρέπει να έχει μια ιδιόμορφη εγγυητική ευθύνη. Να αποζημιώσει τον παθόντα. Γιατί ο εμβολιασμός, ως υποχρεωτικός ,τον οδήγησε σε μια δυσανάλογη ατομική θυσία για το κοινό καλό. Αυτό είπαμε με απλά λόγια. Δεν υπήρξε λάθος. Δεν υπήρξε κρατική αβελτηρία. Προσωποποιήθηκε ο σπάνιος στατιστικός κίνδυνος.
Υποστηρίξαμε μια καινοφανή νομική βάση. Ότι η εγγυητική ευθύνη του Κράτους παράγεται ευθέως από το Σύνταγμα. Από τη διάταξη που προστατεύει την αξία του ανθρώπου. Ζητήσαμε η γενική ρήτρα του Συντάγματος, βάση του πολιτεύματος και του Κράτους Δικαίου, α μην θεωρηθεί ευχολόγιο αλλά στερεά βάση έδρασης δικαιώματος.
Ξέραμε πως η θεώρηση αυτή δύσκολα θα γίνει δεκτή.
Το Διοικητικό Πρωτοδικείο δέχθηκε την άποψη αυτή δημιουργώντας ένα δεδικασμένο μεγάλης ηθικής αξίας. Όμως το Διοικητικό Εφετείο απέρριψε την αγωγή κατόπιν εφέσεως του Δημοσίου. Προσφύγαμε με αναίρεση στο ΣΤΕ παρά την οικονομική αδυναμία της εντολέως μας. Έτσι από «επαγγελματική διαστροφή» από το γινάτι που συχνά εμπνέει τις παραδόσεις του δικηγορικού σώματος. Ελάχιστα ελπίζαμε στην ανατροπή της εφετειακής απόφασης. Οι ίδιοι λέγαμε ότι κάνουμε «εργασιοθεραπεία».
Χτες το ΣΤΕ αναίρεσε την απόφαση του Εφετείου και η δίκη θα ξαναγίνει.
Το ΣΤΕ δέχθηκε την ευθεία εφαρμογή του Συντάγματος. Πρόκειται για σημαίνουσα απόφαση πολυδιάστατης σημασίας για το Κράτος Δικαίου και την αξιακή του υπόσταση.
Σημαίνει κάτι πολύ γενικότερο από το επίδικο θέμα. Ότι το Κράτος οφείλει να εγγυάται το ατομικό δικαίωμα όταν αυτό θυσιάζεται για το κοινό καλό και τη συλλογική ευημερία.
Γράφουν τα σάιτ ότι ανοίγει ο δρόμος πιθανών αποζημιώσεων για τα εμβόλια COVID.Είναι λαθος. Τα εμβόλια αυτά είναι προς το παρόν προαιρετικά άρα η ευθύνη είναι ατομική. Έχω υποστηρίξει και υποστηρίζω την άποψη ότι θα έπρεπε να είναι υποχρεωτικά με ενεργοποίηση της παραπάνω εγγυητικής κρατικής ευθύνης. Αλλά είμαι μειοψηφία ως προς αυτό. Όμως το ΣΤΕ ως θεματοφύλακας των ατομικών δικαιωμάτων δείχνει το δρόμο.
Όλα αυτά κράτησαν πολύ καιρό. Πάνω από 12 χρόνια. Και η δίκη δεν τελείωσε. Θα ξαναγίνει στο Διοικητικό Εφετείο ίσως πάλι και στο ΣΤΕ.
Η μετανάστρια και εμείς μαζί της θα έχουμε γεράσει. Η Δικαιοσύνη αργεί ανεπίτρεπτα. Αυτό όμως είναι άλλο εξίσου όμως σοβαρό αν όχι σοβαρότερο θέμα.
Πάνος Μπιτσαξής
Δικηγόρος
Διαβάστε επίσης
Η. Σιδέρης: Η νέα διαδικασία έκδοσης συντάξεων
Η ελευθερία του τύπου και η αρχής της αναλογικότητας
