Η εξουσία του Κράτους και η θέσπιση αντικειμενικά και κατάφωρα άδικων νόμων, δεν παύουν να αποτελούν εκτελεστούς νόμους του Κράτους και περιάπτονται δεόντως του βαρύγδουπου τίτλου «δίκαιου», πλην όμως πλειστάκις ο Νόμος αποτελεί το μέσο δια του οποίου εγκαθίστανται κερκόπορτες εις βάρος εν γένει του δημοσίου συμφέροντος, γεγονός το οποίο γεννά την κραυγαλέα αντίφαση, διότι οι εντολοδόχοι του λαού, κατ’ ουσίαν στρέφονται κατά την λαϊκής κυριαρχίας.
Τηρουμένων των αναλογιών, ένα συναφές ζήτημα το οποίο αναφύεται δια των ως άνω, ζητημάτων καθίσταται, το καίριο θέμα της κατασχέσεως εις χείρας τρίτου και δη επί πιστωτικού ιδρύματος εις βάρος του καθ’ ού, εν τω πλαισίω του Κ.Ε.Δ.Ε
Είναι πρόδηλο ότι αρξαμένης της αναγκαστικής διοικητικής εκτελέσεως εν περιπτώσει επισπεύσεως κατασχέσεως εις χείρας τρίτου, ήτοι επί πιστωτικού ιδρύματος, ο κατασχών δύναται να ασκήσει κατ’ άρθρο 217 του Κ.Δ.Δ εν συνδυασμώ προς το άρθρο 73 παράγραφος 2 του Κ.Ε.Δ.Ε, εκ των υστέρων το προσήκον ένδικο βοήθημα, ήτοι την ανακοπή εντός 30 ημερών, αφότου λάβει καθοιονδήποτε τρόπο λόγο, δυνάμενος να στραφεί κατά του επισπεύδοντος την κατάσχεση καθότι ενήργησε προδήλως αντισυνταγματικά καθότι η μη έγκαιρη και έγκυρη κοινοποίηση του κατασχετηρίου προς τον κατασχόντα, στερεί σφόδρα την δυνατότητα προς τον καθ’ ού, να ασκήσει, κατ’ αυτής (νοείται της επιδίκου κατασχέσεως) το προβλεπόμενο ένδικο βοήθημα αναχαίτισης τρόπον τινά της αναγκαστικής κατάσχεσης, καθότι τοιουτοτρόπως φαλκιδεύεται εκ βάθρων το δικαίωμα του κατασχόντος, εις την παροχή εννόμου προστασίας κατ’ άρθρο 20 του Συντάγματος, καίτοι διαλαμβάνεται η μη κοινοποίηση του κατασχετηρίου εις χείρας τρίτου προς τον οφειλέτη εις το άρθρο 30 του ΚΕΔΕ, πλην όμως συμφώνως προς την απόφαση 366/2014 του Σ.Τ.Ε η διάταξη αυτή καθίσταται ανίσχυρη ως αντικείμενη εις την διάταξη του άρθρου 20 παρ. 1 του Συντάγματος, διότι η παράλειψη κοινοποίησης στον οφειλέτη του κατασχετηρίου εγγράφου έχει ως συνέπεια ο τελευταίος να μην λαμβάνει γνώση ή να λαμβάνει καθυστερημένα γνώση της εις του επισπεύδοντος αναγκαστικής εκτελέσεως, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να αμυνθεί αποτελεσματικώς προ της ολοκλήρωσης της εκτελεστικής διαδικασίας, λαμβάνοντας τα κατάλληλα μέτρα είτε για την ακύρωση είτε για την αναστολή της πράξεως εκτελέσεως.
Περαιτέρω η κοινοποίηση τουλάχιστον την πράξεως κατασχέσεως παρίσταται επιβεβλημένη, καθόσον ο διοικούμενος ευρίσκεται ενώπιον αναγκαστικής σε βάρος εκτελέσεως καίτοι έχει στερηθεί (ελλείψει γνώσεως) ενδιάμεσα στάδια δικαστικής προστασίας.
Εν κατακλείδι, η ως άνω προβληματική, αντανακλά την βούληση του Νομοθέτη, να διασφαλίσει μονομερώς τα συμφέροντα του δημοσίου, καταλείποντας, ανισότιμα εκτεθειμένο τον κατασχόντα, ιδίως εις το ακανθώδες στάδιο της πρώτης πράξεως, μετά την προδικασία της διοικητικής εκτελέσεως, ήτοι την αναγκαστική κατάσχεση εις χείρας τρίτου, η ως άνω θέσπιση καταστρατηγεί την ισοτιμία των όπλων καθότι ο πολίτης δύναται εκ των υστέρων να αντιδράσει πλην όμως αλυσιτελώς πλέον, δοθέντος ότι ήδη θα έχει συντελεστεί η διοικητική εκτέλεση επί των τραπεζικών λογαριασμών επί του υπερήμερου οφειλέτη. ένδικο
Χαράλαμπος Β Κατσιβαρδάς, Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
