Η αναμενόμενη και πολύφερνη ρηξικέλευθη τομή των αλλεπάλληλων ψηφισθέντων νομοθετημάτων με αντικείμενο την επίσπευση της δικαιοσύνης έχει καταστεί πλέον «ανέκδοτο» και μόνον προς το άκουσμά του προξενείται θυμηδία εις την νομική κοινότητα η οποία γιγνώσκει, ουχί εξ αλαζονείας αλλά εν τοις πράγμασι, ως ασκούντες Δικηγορία επί του πρακτέου ότι συνιστά μία φενάκη, η οποία ουδόλως θα συμβάλλει εις την θρυλούμενη επίσπευση αλλά επιπροσθέτως θα επισωρεύσει επί μάλλον και μάλλον έτι περαιτέρω προβλήματα εξ αυτών τα οποία υπόσχεται ότι θα ιάνει.
Η πολυνομία, ασφαλώς καθίσταται ασφαλές τεκμήριο μίας αλυσιτελούς πολιτείας, καθώς καταδεικνύει την αδυναμία ή την εσκεμμένη αβλεψία της Πολιτείας, να θεραπεύσει τα κακώς κείμενα προς την κατεύθυνση της εύρυθμης λειτουργίας της πολιτείας, διότι άπαντες γνωρίζουν ότι υπάρχουν εξιδεικευμένες επιτροπές από επαΐοντες νομικούς οι οποίο διαβουλεύονται και εισηγούνται περί της επίσπευσης εις την απονομή της Δικαιοσύνης.
Ως προς τούτο θα σταθώ και δεν θα υπεισέλθω ως προς τις τροποποιήσεις των νόμων επί της ουσίας, διότι εκεί ανυπερθέτως εγκαθίστανται και υπερεθνικές κερκόπορτες καθότι, ιδίως ο ποινικός κώδικας συνιστά ένα θεμελιώδες εργαλείο, ένα οιονεί καλειδοσκόπιο, μακροχρόνιων πολιτικών εξελίξων.
Ως εκ τούτου το αντικείμενο του παρόντος άρθρου εξικνείται άχρι των δικονομικών μεταβολών περί της επίσπευσης δήθεν της δικαιοσύνης ή οποία αποτελεί τον διακαή πόθο, απάντων των κυβερνήσεων από μακρού άχρι σήμερον.
Μία μικρά αναδρομή θα μας πείσει περί του αλυσιτελούς εγχειρήματος, λόγου χάριν, η θέσπιση της τακτικής διαδικασίας, η οποία εκ της 1-1-2016 έχει μετασχηματισθεί συλλήβδην και καθ’ ολοκληρίαν προς μία αμιγώς έγγραφη διαδικασία, καταργώντας οιαδήποτε δια ζώσης και εκ του συστάδην αντιδικία, μεταξύ των διαδίκων και των συνηγόρων τους.
Η διαδικασία αυτή τοσούτον ενώπιον των Ειρηνοδικίων, όσο και ενώπιον των Μονομελών και Πολυμελών Πρωτοδικείων, ουδαμώς έχουν συμβάλλει προς την επιτάχυνση της απονομής της δικαιοσύνης.
Περαιτέρω, δια την άρδην επίσπευση των εκκρεμών υποθέσεων του περίπυστου Νόμου Κατσέλη του οικείου αρχικού Νόμου 3869/2010, όπου ενόψει και της φρενίτιδας της ψηφιοποιήσης των πάντων μεσούντων των αλλεπάλληλων εγκλεισμών ημών, εξ αφορμής της πανδημίας, πέρυσι, επεβλήθη άρον άρον, όθεν καλούμασταν να υποβάλλουμε εκ νέου τις αιτήσεις, εντός ασφυκτικών προθεσμιών, εντός της ηλεκτρονικής πλατφόρμας.
Εν προκειμένω και ως προς το κομμάτι αυτό, ουδεμία επίσπευση έχει επιτευχθεί καθότι, μετά την πάροδο 15 σχεδόν μηνών έκτοτε, ούτε καν ένα μικρό ποσοστό έχουν εκδικασθεί εις πρώτο βαθμό, ασφαλώς βεβαίως, η ευθύνη ουδόλως ανάγεται εις τους δικαστές ή τους εν γένει υπαλλήλους των Δικαστηρίων, οι οποίοι καταβάλλουν εργώδη προσπάθεια να εξυπηρετήσουν τους Δικηγόρους και να διαχειριστούν τον αιφνιδιαστικό όγκο των υποθέσεων.
Ο παραλογισμός αυτός, πέραν ότι αντίκειται εις την κοινή λογική ουδείς δύναται να σκεπτεί τι εν τέλει εξυπηρετεί αυτές οι ατελέσφορες επισπεύσεις, αφού ούτε επιτυγχάνεται άρση της επιβράδυνσης αλλά εν ταυτώ και τούτο καθίσταται μείζονας σημασίας καταργούνται θεμελιώδη δικαιώματα των πολιτών δια της σύντμησης δικονομικών διαδικασιών, ούτως ώστε αφενός να μειώνεται η ποιότητα της απονομής της Δικαιοσύνης αλλά και να δημιουργείται ευλόγως ανασφάλεια δικαίου.
Είναι πρόδηλό ότι βαίνουμε εις κινούμμενη άμμο και με τις νέες τροποποιήσεις του Κώδικα Πολιτικής δικονομίας, δια της οποίας αίρεται, η μέχρι πρότινος, η τρόπον τινά, αυτοτέλεια της απόφασης των ασφαλιστικών μέτρων και εν περιπτώσει όπου ο δικαστής δεν έχει τάξει ορισμένη προθεσμία άσκησης αγωγής, αίρεται αυτοδικαίως η ισχύς των ασφαλιστικών μέτρων, εάν δεν ασκηθεί προσηκόντως αγωγή εντός προθεσμίας 60 ημερών εκ της δημοσιεύσεως της προηγηθείσης αποφάσεως των ασφαλιστικών μέτρων, παρεκτός εάν ασκηθεί συγχρόνως αγωγή.
Εν κατακλείδι, η διάγνωση καθίσταται η ως άνω, η πραγματική θεραπεία είναι να επιτραπεί εις την Δικαιοσύνη να επιλύσει τα προβλήματά της με ανθρώπους οι οποίοι γνωρίζουν επί του πρακτέου και να μην λαμβάνονται αποφάσεις από μη νομικούς διότι αφενός δίδεται η εικόνα ότι η Δικαιοσύνη κηδεμονεύεται και εξυπηρετούνται δια των ως άνω ακηδιών σκοπιμότητες ή εξ ετέρου ότι διοικούμαστε ως προς τον θμελιώδες αυτόν τομέα από μαθητευόμενους μάγους, οι οποίοι ηδονίζονται να ταλαιπωρούν τους πολίτες και εν τέλει τον Νομικόν κόσμον.
Νίψον ανομήματα μή μόναν όψιν.
Χαράλαμπος β Κατσιβαρδάς, Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
