Ούτε η ισχύουσα νομοθεσία, ούτε τα ΜΜΕ ευθύνονται για τις πράξεις, τις παραλείψεις και τα λάθη θεσμικών οργάνων.
Της Τζώρτζια Κοντράρου
Η υπόθεση της διαχείρισης του κακοποιητή δικηγόρου από τη Δικαιοσύνη έφερε και πάλι στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος τη λειτουργία της, τα όργανα της οποίας, ως φαίνεται, εξακολουθούν να πυροβολούν τα πόδια της.
Αυτό- αμφισβητείται, αυτό-υπονομεύεται, αυτό-διαψεύδεται. Εταίρο-προσδιορίζεται, εταίρο-λειτουργεί, εταίρο-ελέγχεται. Έξω από πλαίσιο, έξω από ρητούς κανόνες, έξω από θεσμικές προβλέψεις.
Και αυτή η τακτική διευκολύνει ακόμη περισσότερο την υποβάθμιση του ήδη πληγωμένου κύρους της.
Ένας ανακριτής και ένας εισαγγελέας αποφάσισαν να αφήσουν ελεύθερο έναν άντρα που κακοποίησε τη γυναίκα του. Σύμφωνα με το νόμο και τα στοιχεία που είχαν μπροστά τους μπορούσαν να τον αφήσουν, μπορούσαν και να μην τον αφήσουν.
Ακόμη και στο στάδιο της άσκησης ποινικής δίωξης, πάντα με βάσει την ισχύουσα νομοθεσία, θα μπορούσε το αδίκημα να χαρακτηριστεί ελαφρύτερο από βαριά σκοπούμενη σωματική βλάβη, που είναι κακούργημα. Αλλά και αυτό ανήκει στη σφαίρα της ανέλεγκτης κρίσης του εισαγγελικού λειτουργού, που άσκησε τη δίωξη βάσει μιάς πρωτόλειας δικογραφίας που συνέταξαν οι αστυνομικές αρχές.
Ο τελικός κριτής θα είναι το δικαστήριο, οψέποτε φτάσει εκεί η υπόθεση, την οποία, πιθανότατα, θα έχει ξεχάσει η κοινή γνώμη.
Η ίδια κοινή γνώμη, που σήμερα μένει με την εντύπωση της διακριτής μεταχείρισης των πολιτών που έχουν ιδιαίτερα χαρακτηριστικά (πλούτο, αναγνωρισιμότητα, δημόσιο λειτούργημα).
Η άποψη αυτή δεν έχει σχηματιστεί τυχαία, ούτε είναι πρωτόγνωρη. Οι παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη, αλλά και η συμπεριφορά των λειτουργών της ενισχύουν και φαίνεται να παγιώνουν την αντίληψη για τη μη ανεξαρτησία της.
Ιδιαίτερα όταν:
-Οι παρεμβάσεις αυτές είναι αυθαίρετες, ανεπίτρεπτες και εμφορούνται από «βαριά σκοπούμενη… σκοπιμότητα».
-Οι παρεμβάσεις γίνονται από πρόσωπα εντεταλμένα να αντιδρούν με ψυχραιμία και να τηρούν με θρησκευτική ευλάβεια τους νόμους, σεβόμενοι πρώτοι την ανεξαρτησία του δικαστικού έργου και όχι συρόμενα από λαϊκές – ιδιοτελείς σειρήνες.
-Οι παρεμβάσεις δεν γίνονται με γνώμονα την προστασία του κύρους των δικαστικών λειτουργών, οι οποίοι με τη σειρά τους, ανεξάρτητα και προστατευμένοι από εξωγενείς παράγοντες, υπηρετούν το νόμο και απονέμουν δίκαιο. Ανεπηρέαστοι, ελεύθεροι και άφοβοι. Αλλά καθοδηγούνται εμμέσως από την αντίληψη τρίτων, άσχετων με την ίδια την αλήθεια που βγαίνει από μία δικογραφία.
Παρεμβάσεις που περιορίζουν το ελεύθερο φρόνημα των δικαστών, προκαλούν φόβο, ανασφάλεια, σπείρουν πανικό, ακυρώνουν καριέρες, αμαυρώνουν και υπονομεύουν την αξιοπιστία του λειτουργού, ευνουχίζουν την κρίση του και πλήττουν βαθιά τη Δικαιοσύνη.
Αύριο ένας τέτοιος δικαστής θα ανέβει σε μία έδρα για να δικάσει κι ένας εισαγγελέας θα ασκήσει διώξεις.
Και τότε στην πλάστιγγα της δικαιοσύνης θα περάσουν τα στοιχεία μιας δικογραφίας μέσα από το φίλτρο της επαγγελματικής αυτοπροστασίας του. Και το απόβαρο θα αποδειχθεί βαρύτερο από την αλήθεια.
Η ασφαλέστερη οδός για τον ίδιο είναι να ρίξει πέλεκυ επί δικαίων και αδίκων.
Άλλωστε ποτέ κανείς δεν τιμωρήθηκε γιατί αντιμετώπισε αυστηρά μία υπόθεση, ακόμη κι όταν, μετά από πολύχρονες και πολυδάπανες διαδικασίες, ο/οι κατηγορούμενοι κρίθηκαν αθώοι.
Ένας τέτοιος δικαστής δεν ενισχύει την εμπιστοσύνη του πολίτη στο δικαιοδοτικό σύστημα. Αντίθετα ενισχύει την ανασφάλεια του.
