Αυτός που αγωνίζεται μπορεί να χάσει, όμως αυτός που δεν αγωνίζεται ήδη έχει χάσει, λέγει αποφθεγματικώς ο Μπέρτολτ Μπρεχτ, 1898-1956, Γερμανός συγγραφέας.
Εν τω πλαισίω των εκλογών του Δικηγορικού συλλόγου Αθηνών εν έτει 2021, της κρισιμοτέρας, κατά την ταπεινή μου γνώμη εκλογικής αναμετρήσεως, εις την ιστορία της μεταπολιτεύσεως, καθότι, διαρκούσης ιδίως της τελευταίας 15 ετίας, βιώσαμε, τεκτονικές αλλαγές (μνημόνια, πανδημία, με την κατά το δοκούν αποθέωση της αόριστης νομικής έννοιας: αφενός- δημόσιο συμφέρον και εξ ετέρου-δημόσια υγεία, τιτρώσκοντας τοιουτοτρόπως, εις τον αντίποδα, τον πυρήνα θεμελιωδών Συνταγματικώς και υπερνομοθετικώς κατοχυρωμένων δικαιωμάτων του ανθρώπου, επί μακρόν) όπου το Δικηγορικό σώμα, παρεκτός ελαχίστων παρεμβάσεων, έλαμψε δια τις απουσίας του, εν συγκρίσει με την μαχητικότητα των Δικηγόρων του παρελθόντος, επιβεβαιώνοντας εν τέλει και επί τη πράξει, ότι η Δικηγορία έχει πνεύσει τα λοίσθια της αγωνιστικότητας έχουσα πλήρως συνθηκολογήσει και ταυτιστεί με την στυγνή και φαύλη κομματοκρατία δίδοντας δια της παραλείψεως ταύτης την σκυτάλη προς τους τεχνοκράτες να οραματιστούν (….!!!).
Ο ιδεολογικός αποχρωματισμός των κοινοβουλευτικών κομμάτων, ο κρατισμός, ο νεποτισμός, η αυθεντική πολιτική ορθότητα, η ποινικοποίηση και η απηνής δίωξη του ελεύθερου φρονήματος και της ανυπότακτης διαφορετικής γνώμης και η σύγκλισή των ανωτέρω κομμάτων προς μία ενιαία υπερ-εθνική αρχή λογοδοσίας (ωσεί διευθυντήριο), αποδεικνύει περίτρανα της κηδεμονία της Πατρίδας μας από έναν εσμό ανθελληνικών και αντιλαϊκών μηχανισμών εξουσίας, οι οποίοι απαρτίζουν την περιλάλητη θεσμική ελίτ, η οποία λυμαίνεται, εν είδει κάστας, την κεντρική εξουσία του εκάστοτε θεσμικού φορέα, υποδεικνύοντας του δέσμιους κανόνες λειτουργίας του, προς τους εκασταχού επικεφαλής ταγούς, οι οποίοι με την σειρά τους καταθέτουν πειθήνια και υποτελώς διαπιστευτήρια δουλοφροσύνης και ακλόνητη πίστη εις τον Κομματάρχη επί ποινή εξοστρακισμού τους από τους δοτούς εκλογικούς μηχανισμούς στηρίξεως.
Ο γόρδιος δεσμός κόμματος και των ταγών του εκάστοτε θεσμού, δημιουργεί αναπόδραστα μία θλιβερά ασφυκτική κατάσταση πλήρους εξανδραποδισμού και ανελευθερίας αυτών (ήτοι των ταγών) εις το εύρος της ανεξάρτητης δυνατότητας λήψεως αποφάσεων με αποκλειστικό γνώμονα το κοινό καλό και το αληθές δημόσιο συμφέρον των εκλογέων επαγγελματιών, με αποτέλεσμα ο θεσμός αυτός να καθίσταται απλώς άβουλη θεραπαινίδα και οργανικό εξάρτημα εξυπηρέτησης συγκεκριμένων συμφερόντων, δρών κατ’ ουσίαν ως οιονεί φερέφωνο, του εκάστοτε κόμματος.
Τηρουμένων των αναλογιών, εν σμικρώ, η εικόνα η οποία σχηματίστηκε είναι ότι το Δικηγορικό σώμα, φέρει απονεκρωμένα αντανακλαστικά, αντιδρά με αμιγώς φθαρμένα κομματικά κριτήρια, δίχως να αφουγκράζεται το εγχώριο αλλά και το παγκόσμιο γίγνεσθαι ένεκεν των καταιγιστικών και ραγδαίων κοινωνικο-πολιτικών εξελίξεων, ούχ ήττον, η σεβαστή αυτή στάση, κατά τα λοιπά, του Δικηγορικού σώματος συλλήβδην, επέλεξε την τρυφηλή οδό του εφησυχασμού και των μικροκομματικών ωφελειών, άνευ ουδεμίας γόνιμης προθέσεως ιδρύσεως ενός οράματος άρδην ανατροπής της χρόνιου ριζωμένου σηψαιμικού κομματικού κατεστημένου, το οποίο απαιτεί θυσίες και απεμπόληση προνομίων.
Η λαϊκή κυριαρχία την οποία υπηρετούμε ως θεματοφύλακες του Συνταγματικού Πατριωτισμού, ως δομική σταθερά του Δημοκρατικού μας πολιτεύματος, επιβάλλει εις την πλειονοψηφία της την βούλησή της δια της εκλογικής της ετυμηγορίας ανεξαρτήτως εάν συμφωνούμε ή διαφωνούμε προς την κρίση της, αυτήν καθεαυτήν.
Εντούτοις, ενόψει του β’ γύρου, το ύπατο διακύβευμα, καθίσταται η εκπροσώπηση, σύμπαντος του εκλογικού σώματος των Δικηγόρων, ανεξαρτήτως κομματικών εξαρτήσεων ή πολιτικών επιδιώξεων, αλλά με γνώμονα την τρέχουσα επαγγελματική καθημερινότητα, με λυσιτέλεια, αμεροληψία και ευαισθησία εις τις νεοπαγείς και πρωτόγνωρα αντίξοες συνθήκες ασκήσεως του καθημαγμένου επαγγέλματος του Δικηγόρου, το οποίο, προϊόντος του χρόνου απαξιώνεται εκ βάθρων και φυλλοροεί.
Ο Δικηγόρος σήμερα, πτωχοποιείται, περιφρονείται και βάλλεται πανταχόθεν επαγγελματικά, με αποτέλεσμα να χρειάζεται επειγόντως, μία αρκούντος ικανοποιητική θεσμική θωράκιση, προκειμένου να προασπίζεται με υπευθυνότητα τα δίκαια αιτήματά του, έναντι της Πολιτείας με εμπειρία, ευαισθησία και επαγγελματισμό.
Ως έπος ειπείν, ο κατάλληλος κατά την γνώμη μου καθίσταται αυτός ο οποίος είναι μάχιμα σφυρηλατημένος εις την Δικαστηριακή πρακτική, μην διαχωρίζοντας τους Δικηγόρους με βάσει κομματικά κριτήρια, αυτός ο οποίος θυσιάζει με αυταπάρνηση κομματικές σκοπιμότητες δια το κοινό καλό, υπηρετώντας το Δικηγορικό λειτούργημα διότι άλλως θα ισχύσει αυτό το οποίο αναφέρει εις έναν στοίχο του ο Καφάβης εις το ποίημα, με τίτλο : «Τα παράθυρα» : «…Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ να τα βρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω. Ίσως το φως θα είναι μία νέα τυραννία. Ποιος ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει..»
Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς
Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
