Άξιο μνείας καθίσταται εν προκειμένω, εκ της δικαστηριακής πρακτικής καθόσον αφορά τα ποινικά αδικήματα παραβιάσεως μίας δικαστικής αποφάσεως, εις το πεδίο συμμορφώσεως του ασκούντος την επιμέλεια να παραδώσει το ανήλικο τέκνο, εις τις συγκεκριμένες ημέρες και ώρες, οι οποίες έχουν διαληφθεί εις το διατακτικό της αποφάσεως ως προς τον έτερο γονέα και δεν το πράττει.
Ασφαλώς, υφίσταται δαψιλές νομολογιακό υλικό, καθώς και ετερόκλητες επιστημονικές πραγματείες περί αυτού, όμως το μείζον εν προκειμένω, έγκειται εις το γεγονός, εάν ο δράστης γονεύς παρεμποδίζει υπό άλλη διατύπωση ενσυνειδήτως και εκ δολίας προαίρεσης την επικοινωνία, ή οι αντικειμενικά εν γένει συνθήκες, δημιουργούν ένα υπόβαθρο συνυπαιτιότητας αμφότερων των γονέων, οι οποίοι, μεταξύ άλλων, μεταφέρουν το βαθύ ρήγμα της μεταξύ τους διάζευξης, ως προς την επικοινωνία, με αποτέλεσμα το ίδιο το παιδί, ευρισκόμενο εις την ως άνω διελκυστίνδα οξυμμένης διένεξης, άλλοτε να επιθυμεί να ακολουθήσει τον πατέρα και ενίοτε να αρνείται δικαιολογημένα.
Εν τοιαύτη περιπτώσει το μείζον, δεν καθίσταται το ζητούμενο, η ποινική καταστολή ή η παραδειγματική ποινική τιμωρία του δράστη ή ενδεχομένως και η αθώωσή του, διότι εις όλες τις ως άνω περιπτώσεις πάλι αποδέκτης του αποτελέσματος καθίσταται ο γονιός και ουδόλως ακούγεται η βούληση του παιδιού, αυτή καθ’ εαυτή, επί του συγκεκριμένου περιστατικού εις το ποινικό δικαστήριο, επί του πραγματικού, υπό την έννοια, εάν το ίδιο συγκεκριμένα και αυτόβουλα αρνήθηκε, ή ενδεχομένως, να χειραγωγήθηκε δια διαποτίσεως υποβολιμιαίων αρνητικών σκέψεων προς τον πατέρα, με ηθικό δηλαδή αυτουργό την μητέρα επί τω τέλει, να αποκόψει το τέκνο εκ της επικοινωνίας.
Τα επισημαίνω τούτο, δια να καταδείξω κατ’ ουσία την περιπτωσιολογία της εκάστης υποθέσεως, ως προς τα μείζονα νομικού ενδιαφέροντος ζητήματα περί της απόδειξης ή μη της παρεμπόδισης της επικοινωνίας, διότι το συμφέρον όπως δέον επιβάλλεται να εξυπηρετείται καθίσταται του τέκνου και όχι το αντίθετο, δηλαδή αφενός ο γονεύς να μετέρχεται το τέκνο του ως άθυρμα με σκοπό να πλήξει τον πρώην σύζυγό του και τανάπαλιν, ο σύζυγος δια μέσου του παιδιού να επιδιώκει την σωρεία των ποινικών καταδικών χαιρέκακα του πρώην κατ’ αντιστοιχία συζύγου του, ως ένδειξη πυγμής και εξουσίας.
Η ύπαρξη εκατέρωθεν ισορροπιών ή η εμβάθυνση προς την βούληση και την προσωπικότητα του τέκνου καθώς και εν γένει η υποστήριξη της ψυχολογίας του παιδιού, να παραμείνει αλώβητο τρέφοντας αντίστοιχα υγιή συναισθήματα προς αμφότερους τους γονείς του, καίτοι, εκών άκων, ευρίσκεται εις το μεταίχμιο μίας εμπόλεμης ζώνης, η οποία αναζωπυρώνει έστω και υποσυνείδητα, απαιτεί ιδιαίτερη στήριξη, εν άλλοις λόγοις, φρονώ ότι τα δικαστήρια παρέλκουν, απαιτούνται σοβαρές δομές κοινωνικής και ψυχολογικής υποστήριξης.
Όλα αυτά τα καταδεικνύω δια να αναδείξω ότι η εύθραυστη ψυχοσύνθεση ενός παιδιού, επιβάλλεται να προσεγγίζεται με ιδιαίτερη προσοχή ιδιαίτερα προς τα πρώτα χρόνια και απαιτείται ιδιαίτερη στήριξη, διότι η αντίληψη του καθίσταται παντελώς διαφορετική με ημάς τους μεγάλους, με αποτέλεσμα, η διάσπαση της εγγάμου συμβιώσεως να επιφέρει έτι περαιτέρω και δη ανέκκλητα προβλήματα προς την προσωπικότητα του παιδιού.
Ωσαύτως μείζον είναι το ζήτημα της ψυχικής υγείας, μία παράμετρο «ταμπού» δια τους γονείς, υπό την έννοια ότι επιβάλλεται να εξετάζεται με την δέουσα σοβαρότητα δίχως, εις τον αντίποδα να συνιστά μία μόνιμη καταχρηστική επωδό, την οποία προβάλλει αλυσιτελώς δίκην εντυπωσιασμού, η μία πλευρά εις βάρος την άλλη, προς σκοπό να πλήξει τον έτερο σύζηγο.
Εν κατακλείδι, η στοιχειοθέτηση ή μη της παρεμπόδιση συνιστά μία ιδιαίτερα, δυσχερή και οριακή περίπτωση όπως ωσαύτως και η δικαιολογημένη άρνηση του παιδιού, ή η έλλειψη υποχρέωσης πειθαναγκασμού του παιδιού, όπως επιπλέον και τυχόν ηθική αυτουργία της μητέρας μεθοδευμένης επίδρασης του παιδιού να εκδηλώσει συστηματικά μια δυσθυμία και ούτω καθ’ εξής.
Είθε, εις το μέλλον τα ακανθώδη αυτά ζητήματα να αντιμετωπίζονται από όλους τους εφαρμοστές του δικαίου, μετά μεγαλύτερης ευαισθησίας και εμβρίθειας, με κριτήριο ότι κάθε περίπτωση παρά τις όμοιες ομοιότητες καθίσταται παντελώς διαφορετική αλλά και με κράτιστο γνώμονα ότι το υπέρτερο συμφέρον του ανήλικου τέκνου κατισχύει. τέκνου
Χαράλαμπος Β Κατσιβαρδάς
Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
