Είναι πρόδηλο ότι ζώμεν την πεπραγμένη εκεχειρία εκ μέρους της κυβερνήσεως προς τους μαζανθρώπους της σύγχρονης πολυπολιτισμικής Ελλαδικής κοινωνίας, είς ότι αναφορά την προσωρινής άρσεως των μέτρων προς περιστολή του ιού, αποκλειστικά ένεκεν και συνεπεία της δυναμικής ενάρξεως της, εν τοις πράγμασι προσοδοφόρου τουριστικής περιόδου.
Πλην όμως, καίτοι, σχεδόν άπαντες αντιλαμβάνονται τον σφετερισμό της δημόσιας υγείας προς εξυπηρέτηση αλλότριων υπερθενικών αλλά και ιδιοτελώς ημεδαπών συμφερόντων, άξιο μνείας είναι να επισημάνω ακροθιγώς ότι ο εμβολιασμός δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να επιβληθεί δια της βίας με την χρήση σωματικής βίας, αλλά ούτε και με την επιβoλή ποινικών κυρώσεων (285 του Π.Κ).
Ο υποχρεωτικός εμβολιασμός επιβάλλεται με Νόμο ο οποίος επιφέρει συνέπειες διοικητικής φύσεως σε περίπτωση μη συμμορφώσεως, κατόπιν των συστάσεων της Εθνικής Επιτροπής Εμβολιασμών. (Σ.Τ.Ε 2387/2020).
Περαιτέρω, ελλείψει νόμου περί της επιβολής της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού, χάριν της υπερτέρας δημόσιας υγείας, η άρνηση του ατόμου ανάγεται εις την μείζονα έκφανση της ελευθέρας βουλήσεώς του.
Τούτο δε, διότι η άρνηση ενός ατόμου να εμβολιασθεί αποτελεί έκφραση του δικαιώματος του ατόμου να επιλέξει ελεύθερα αν μην υποβληθεί σε θεραπεία, αποτελεί δηλαδή την αρνητική εκδήλωση του ατομικού του δικαιώματος εις την υγεία ή δικαιώματος του υγειονομικού ή θεραπευτικού αυτοκαθορισμού, την στιγμή την οποία όπως εν προκειμένω , η ενάγουσα τηρούσε απαρεγκλίτως το υγειονομικό πρωτόκολλο προς αποσόβηση του κινδύνου μεταδόσεως του ιού.
Έτι περαιτέρω και παρά το γεγονός ότι τα εμβόλια δια την καταπολέμηση του επίμαχου ιού, ευρίσκονται εις επίπεδο εξέλιξης, ωστόσο δεν εξικνούνται εις το σημείο εξελίξεως όπου να δύναται η Πολιεία να τα χορηγήσει υποχρεωτικά δια τον γενικό πληθυσμό.
Κατά τούτο λοιπόν και εξ αυτού του λόγου δεν έχει θεσπιστεί ο υποχρεωτικός εμβολιασμός διότι τα εν λόγω εμβόλια δεν δύνανται να εγγυηθούν ευεργετικά αποτελέσματα έναντι του ιού, χωρίς άμεση ή μελλοντική βλάβη των εμβολιασμένων.
Το καίριο λοιπόν ζήτημα δια τον υποχρεωτικό εμβολιασμό των εργαζομένων αποτελεί η καθολική αποτελεσματικότητά των εμβολίων, δηλαδή τόσο ως προς την καταπολέμηση του ιού όσο και ως προς την επίδραση του εις τον οργανισμό όπου λαμβάνει το σκέυασμα και δεδομένου ότι δεν έχει φτάσει εις τον επιθυμητό βαθμό όπου θα καθιστούσε απολύτως ασφαλή την χορήγησή τους η Πολιτεία δεν μπορεί να την επιβάλλει νομοθετικά.
Σε κάθε περίπωση ο εργοδότης όπως εν προκειμένω, δεν δύναται να υποχρεώσει το προσωπικό του να εμβολιαστεί ασκώντας το διευθυντικό του δικαίωμα, διότι τέτοιου βαθμού παρέμβαση εις την προσωπικότητα του ατόμου μονον η εξυπηρέτηση κάποιου υπέρτρου συμφέροντος όπως η διαφύλαξη της δημόσιας υγείας θα μπορούσε να την δικαιολογήσει.
Το υπέρτερο αυτό συμφέρον δεν είναι αρμόδιος να διαφυλάξει ο εργοδότης παρά μόνον ο νομοθέτης.
Συνελόντι ειπείν, ουδόλως νομιμοποιείται ο εργοδότης να πειθαναγκάσει τους εργαζομένους να υποβληθούν προς μία ιατρική πράξη αμφίβολης αποτελεσματικότητας και ενδεχομένως επικίνδυνη δια αυτούς.
Εν κατακλείδι παρά τις αυτονόητες ως άνω παρατηρήσεις το γεγονός ότι σήμερον εξοστρακίζονταν απηνώς οι αντιφρονούντες περί της λυσιτέλειας του εμβολίου αφενός ως προς την καταπολέμηση του ιού και εξ ετέρου δια τις βλαπτικές επενέργειες εις τον ανθρώπινο οργανισμό, ασκώντας τους διώξεις δήθεν δια διασπορά ψευδών ειδήσεων ή συκοφαντώντας τους ως ανεπαρκείς και αποκλείονταν τους από τον δημόσιο διάλογο (ιατροί, καθηγητές πανεπιστημίου κλπ), συνιστά ανυπερθέτως μια προδήλως αντιδημοκρατική ιταμή λογοκρισία σκοταδιστικού μεσαιωνικού τύπου, από την καθεστωτική ιερά εξέταση της κρατικής παραπληροφόρησης, αποδεικνύει πανηγυρικά και άνευ ετέρου τινός, ότι η επιβολή των εμβολίων κατά αντιδημοκρατικό και ανελεύθερα στανικό τρόπο, υποκρύπτει προβλήματα και αδιαφάνεια, γιατί άραγε φοβάται την αμφισβήτηση το Κράτος;
Η σπουδή περί της προώθησης των εμβολίων ανεξαρτήτως της εγνωσμένης αποτελεσματικότητά τους, καθότι εμβολιασμένοι ή μή, ετρώθησαν και δυστυχώς εμοβλιασμένοι ή μη νόσησαν, διακομιζόμενοι εις τα νοσοκομεία, καταρρίπτοντας το αφήγημα περί της επιβάρυνσης των Μ.Ε.Θ από μη εμβολιασμένους αλλά και της ανεύθυνης διακήρυξης περί της πανάκειας του εμβολίου αποδεικνύοντας εκ του αποτελέσματος, ότι ουδείς ενδιαφέρεται δια την ανόρθωση της δημόσιας υγείας, καθότι πέραν του ενσκήψαντος επίμαχου δημοφιλούς ιού, ο οποίος εξοβέλισε άλλες ασθένειες, τα σημαντικά αίτια προσβολής των νοσηλευομένων ασθενών δεν αναφέρονται εμφατικώς, αυτά δεν είναι άλλα από τις ανθρωποβόρες ενδονοσκομιακές λοιμώξεις-Γιατί άραγε;
Χαράλαμπος Β Κατσιβαρδάς
Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
