Η αφετηρία της έννοιας του δικαίου, ασφαλώς ερειδομένου επί τη βάσει του θετικού δικαίου δημιουργεί εύλογα ερωτήματα δια το κατά πόσο ο νομοθέτης αφουγκράζεται την κοινωνία ή λαμβάνει υπόψιν τις επιταγές της κοινωνίας προτού θεσπίσει μία διάταξη νόμου η οποία ρυθμίζει μία βιοτική σχέση.
Ίσως η ως άνω στάθμιση να φέρεται ως ιδεατή και ουτοπική διότι εις την Ελλάδα, εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται ότι θεσπίζεται μία διάταξη νόμου, άνωθεν επιβεβλημένη από την υπερεθνική ελίτ και επιβάλλεται ξύλοις και ροπάλοις εις την κοινωνία ως προοδευτική και αδηρίτως αναγκαία και εν πάσει περιπτώσει, όπου προβληθεί λυσιτελώς αμφισβήτηση περί της ορθότητας, ο αντιφρονών εξουδετερώνεται με το στίγμα του «αντιρρησία» και διώκεται απηνώς, περιθωριοποιούμενος, με το κατηγορώ του «αιρετικού»
Η ως άνω στάση αποδεικνύει το κορυφαίο πρόβλημα ελλείμματος Δημοκρατίας, το οποίο αναδεικνύεται σιωπηρά από την σοβούσα τρέχουσα καθημερινότητα, δεδομένου ότι κατισχύει η απολύτως ελεγχόμενη καθεστωτική πολιτική ορθότητα ενός εσμού συμφερόντων τα οποία παντί προσφόφω τρόπω, χαράσουν τις κατευθυντηρίες γραμμές τους ανυπερθέτως, εν είδει, κοινωνικών προτύπων.
Οι μηχανισμοί του συστήματος, ήτοι το εργαλείο του νόμου δήθεν περί ρατσισμού, ο οποίος ενεργοποιείται κατά το δοκούν και ερμηνεύεται ωσαύτως κατά περίσταση εκ των ημέτερων της δικαιοσύνης δια να εξυπηρετηθεί υποκριτικά η αυθεντική αλήθεια της καθεστωτικής πολιτικής ορθότητας περί των λεγομένων της.
Ο δεσποτισμός αυτός ολοκληρωτικού συστήματος πέμπει κατά την περίοδο του Μεσαίωνα όπου οι αντιφρονούντες ετίθεντο εις την κλίνη του προκρούστη, το αυτό συμβαίνει και σήμερον κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση με τότε όπου ο αντιρρησίας εξοβελίζεται ως αιρετικός από την συστημική Ιερά Εξέταση η οποία κηδεμονεύει την αποκλειστική αντικειμενική και ανεπίδεκτη αμφισβητήσεως αλήθειας την οποία πρσεβεύει η ίδια.
Η διαφορετική άποψη λογοκρίνεται ως εχθρική και ο έχω αντίρρηση του φυλακίζεται ή απομονώνεται από το κοινωνικό γίγνεσθαι ως επικίνδυνος δια την χρηστά ειωθότα του κοινωνικού συνόλου.
Η αστυνομία της σκέψεως μετά συναυτουργίας των μέσων μαζικής εξαπατήσεως επιβάλλουν δια μέσω της προπαγάνδας της ιδικής του άποψη ως την αντικειμενικά ορθή.
Τηρουμένων των ως άνω αναλογιών σήμερα εμφανίζονται ορισμένοι αυτόκλητοι δικαιωματιστές οι οποίοι διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους υπέρ των θεμελιωδών δικαιωμάτων των ανθρώπων, πλην όμως άλλοτε παρουσιάζονται διαπρύσιοι κήρυκες υπέρ των δικαιωμάτων και ενίοτε, αναλόγως βεβαίως τις άνωθεν εντολές των αφανών ταγών και ιθυνόντων νοών τους, εθελοτυφλούν.
Η επιβολή του υποχρεωτικού εμβολιασμού και η επαχθή απόλυση των ταλαίνων υγειονομικών δεν ευαισθητοποίησε ουδένα εξ αυτών περιέργως, πλην όμως, τηρουμένων των αναλογιών, επιδεικνύουν υπερβάλλοντα ζήλο δια αποκλειστικά και μόνον δια τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων και ο,τιδήποτε συνεπάγεται με την υιοθεσία τέκνων εκ των ομόφυλων ζευγαριών.
Η ως άνω αντίφαση προξενεί εντύπωση δια το αντικειμενικό των αιτημάτων, των ελατηρίων και των σκοπών ορισμένων «μαζικών κινημάτων» το αυτό ασφαλώς συμβαίνει και με τους μετανάστες.
Ζήσαμε σωρεία κατ’ επάγγελμα ανθρωπιστών και αλληλέγγυων υπέρ των μεταναστών όπου η κρατική προπαγάνδα και ιταμή λογοκρισία βάπτισε άπαντες συλλήβδην ως πρόσφυγες και σήμερον όπου οι πραγματικοί πρόσφυγες, προερχόμενοι απτώς και συγκεκριμένα εκ του μαινόμενου πολέμου Ρωσίας- Ουκρανίας, καίτοι ομόδοξοι, αλλά καίπερ η Ελλάς συντάσσεται παρά το πλευρό της Ουκρανίας, ουδείς εκ των κατ’ επάγγελμα ανθρωπιστών παρείχαν απλοχερώς συνδρομή.
Ο αντεστραμμένος πολιτικός κόσμος επηρεάζει δυστυχώς και την Δικαιοσύνη ως προς την πρόσληψη της πραγματικότητας αναφορικά με την εγκαθίδρυση μίας άλογης δυστοπίας ως βάση εργαλείου ερμηνείας της πραγματικότητας.
Εν κατακλείδι, η εξουσία και η μονοκρατορία του κεφαλαίου, επιβάλλει τους κανόνες της και εις δίκαιο, ανεξαρτήτως εάν οι κανόνες ή οι τάσεις αυτές των ισχυρών απηχούν προς το συνολικό καλό της ανθρωπότητας, συνελόντι ειπείν ο όρος Διεθνές Δίκαιο ουδόλως ακούσθηκε δια την Κύπρο, όπως έχει γίνει μώνιμη επωδός μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας προφανώς λόγω της Τουρκίας;
Αινιγματικά ερωτήματα δια την έννοια του εγχώριου του διεθνούς δικαίου και του νεοπαγούς νεοφεουδαρχικού Συνταγματισμού ένθα επελαύνει.
Χαράλαμπος Β Κατσιβαρδάς, Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω δικαίου
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Αποχή των δικηγόρων μέχρι τις 13 Μαΐου από δίκες “εγκληματικής οργάνωσης”
Θεσσαλονίκη: Μήνυση για ψευδή κατάθεση τεσσάρων μαρτύρων υπέβαλε η Γεωργία Μπίκα
