Επιχειρεί να σώσει τη χαμένη τιμή της Δικαιοσύνης και την ανυπαρξία κράτους δικαίου η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου, με απόφαση που υποβιβάζει ακόμη περισσότερο τη θέση της.
Της Τζώρτζιας Κοντράρου
Με πρωτοβουλία της προέδρου του Αρείου Πάγου Ιωάννας Κλάπα και με τη συμμετοχή της εισαγγελέως Γεωργίας Αδειλίνη συνεδρίασε η Διοικητική Ολομέλεια του Αρείου Πάγου προκειμένου να αποκρούσει τις αιτιάσεις που περιλαμβάνονται στο ψήφισμα-κόλαφο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για την ελληνική Δικαιοσύνη και το κράτος δικαίου.
Κατά πλειοψηφία (49 υπέρ, 13 κατά και 20 αποχές) οι ανώτατοι δικαστές υποστήριξαν ότι τα αναφερόμενα στο ψήφισμα σε ό,τι αφορά τον χειρισμό δικαστικών υποθέσεων αποτελούν ευθεία παρέμβαση στο έργο της ελληνικής Δικαιοσύνης, ενώ αρκετές από τις αναφορές του ψηφίσματος τις χαρακτήρισαν αόριστες, χωρίς τεκμηρίωση, χωρίς αμεροληψία και χωρίς κάποια ανάθεση των ερευνών σε εθνική ή κοινοτική Αρχή. Λες και επρόκειτο για δικαστική απόφαση.
Η μειοψηφία υποστήριξε, και ορθώς, ότι το θέμα είναι πολιτικής φύσεως και δεν μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου.
Προφανώς η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου παρέβλεψε ότι βασική αρχή και αξία συνύπαρξης ενός κράτους στην κοινότητα της Ευρώπης, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι να λειτουργεί με κανόνες δικαίου.
Με τη Συνθήκη της Λισσαβώνας, για πρώτη φορά, προβλέφθηκε ένας προληπτικός μηχανισμός τήρησης των αρχών και των αξιών ενός κράτους δικαίου σε πολιτικό επίπεδο. Σε περίπτωση που κινδυνεύουν οι αξίες και οι αρχές του κράτους δικαίου γίνονται αρχικά συστάσεις, ενώ στην περίπτωση μη συμμόρφωσης αναστέλλονται δικαιώματα του κράτους-μέλους.
Συνεπώς, πρωτοφανές είναι το φαινόμενο σε ευρωπαϊκό επίπεδο δικαστές να απαντούν και να σχολιάζουν πολιτική απόφαση του Ευρωκοινοβουλίου, καθώς οι παράμετροι, οι οποίες προσδιορίζουν και χαρακτηρίζουν ένα κράτος δικαίου, δεν αφορούν μόνο τη λειτουργία της Δικαιοσύνης, αλλά ταυτόχρονα και παράλληλα όλες τις εξουσίες ενός κράτους. Νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική.
Η ελληνική Δικαιοσύνη ή ένιωσε την ανάγκη να απολογηθεί και να αντικρούσει μία προς μία τις αναφορές του ψηφίσματος, καθώς είδε τον εαυτό της ως υπεύθυνο στη διαχείριση συγκεκριμένων υποθέσεων, ή, προθύμως και αυτεπαγγέλτως (άραγε;), παρεμβαίνει σε ζητήματα που αφορούν και βαρύνουν κυρίως την κυβέρνηση και σπεύδει να τη βγάλει από τη δύσκολη θέση να απολογηθεί σε ολόκληρη την Ευρώπη. Επιβεβαιώνοντας με αυτόν τον τρόπο την πολιτικο-δικαστική διαπλοκή για την οποία καταγγέλλεται η χώρα.
Γιατί η κυβέρνηση είναι εκείνη που κατηγορείται ότι ποδηγετεί και κατευθύνει τη Δικαιοσύνη, ελέγχει την πληροφόρηση και οικοδομεί ένα κράτος αυταρχισμού σε βάρος των δικαιωμάτων των πολιτών αλλά και σε βάρος του ίδιου του δικαίου.
Τέλος, η αποχή 20 ανώτατων δικαστών από την Ολομέλεια δεν είναι μη μετρήσιμη και μη αξιολογήσιμη δύναμη. Για τους 13 μειοψηφούντες ας περιμένουμε τη δημοσιοποίηση του σκεπτικού της απόφασής τους. Ίσως είναι η ελπίδα.
