Ο Καθηγητής της Νομικής Σχολής Αθηνών, πρώην Πρύτανης του ΕΚΠΑ, Θεόδωρος Φορτσάκης, γράφει για την ανάγκη διαφάνειας στις συμβάσεις και τους κινδύνους της αποδοχής “δωρεών”, από το Δημόσιο.
Η συγκυρία των πολιτικών αντιπαραθέσεων έχει επαναφέρει στο προσκήνιο ένα ζήτημα κρίσιμο, αυτό της διαφάνειας των δημοσίων συμβάσεων. Η σημασία του ζητήματος είναι τεράστια. Αρκεί να θυμηθούμε ότι το συνολικό οικονομικό ύψος των δημοσίων συμβάσεων πιθανώς υπερβαίνει το 10% ΑΕΠ και τείνει μάλιστα να αυξηθεί σημαντικά, αν λάβουμε υπόψη την ολοένα μεγαλύτερη κρατική παρέμβαση, στην οποία αναπόφευκτα οδηγούμαστε από την πανδημία και αν αναλογιστούμε ότι σε άλλα δυτικά κράτη το ύψος ήδη εγγίζει ακόμη και το 20%.
Η αρχή της διαφάνειας αποτελεί τη βάση του ενωσιακού και εθνικού δικαίου που διέπει τις δημόσιες συμβάσεις. Η αρχή αυτή συναρτάται κατ’ αρχάς με εκείνη της ισότητας, που κατοχυρώνει τη διασφάλιση της ίσης μεταχείρισης των προσφερόντων. Έπειτα συνδέεται άρρηκτα με τη διασφάλιση του υγιούς ανταγωνισμού, που αξιώνει την εξάλειψη των διακρίσεων. Η εφαρμογή της καθιστά εφικτό τον αποτελεσματικό έλεγχο της συμβατικής δράσης της δημόσιας διοίκησης, πολιτικό και δικαστικό. Συμβάλλει ουσιαστικά στην πάταξη της διαφθοράς. Αλλά, πάνω απ’ όλα, η αρχή της διαφάνειας των δημοσίων συμβάσεων, ως έκφανση και ως πραγμάτωση της θεμελιώδους αρχής της φανερής διοίκησης, αφορά τη δημοκρατική λειτουργία της Πολιτείας, δηλαδή την ίδια τη δημοκρατία. Πόσο αποτελεσματικά κατοχυρώνεται και, ιδίως, εφαρμόζεται πράγματι η αρχή αυτή στη χώρα μας; Οι λίγες σκέψεις που ακολουθούν επιχειρούν να εντοπίσουν ορισμένα κενά, που οφείλονται λιγότερο σε ανεπάρκεια του θεσμικού πλαισίου και περισσότερο στον τρόπο λειτουργίας της διοίκησης.
Έλλειψη διαφάνειας υπάρχει αναμφισβήτητα στις «απ’ ευθείας» αναθέσεις. Αυτές είναι πρώτα-πρώτα οι συμβάσεις που δεν υπερβαίνουν τα 30.000 ευρώ. Παρότι η πρόσφατη αύξηση του ορίου αυτού κατά 10.000 ευρώ μπορεί να θεωρηθεί υπερβολική και παρότι συχνά δεν αποφεύγεται o καταχρηστικός τεμαχισμός ενός έργου, ώστε το κάθε μέρος του να βρίσκεται εντός του ορίου, η απαίτηση ταχείας «αντιγραφειοκρατικής» σύναψης μικρών συμβάσεων αντισταθμίζει για την κατηγορία αυτή την έλλειψη διαφάνειας. Διαφορετική είναι η περίπτωση, δυστυχώς συχνή, της κατ’ ουσίαν απ’ ευθείας ανάθεσης, με τη διαδικασία της κλειστής πρόσκλησης σε διαπραγμάτευση, απ’ όπου απουσιάζει εντελώς η προκήρυξη. Εδώ η δυνατότητα ελέγχου είναι εγγενώς περιορισμένη και ελλοχεύει ο κίνδυνος παρεκτροπής και παρανομίας. Η διοίκηση, για να δικαιολογήσει τη διαδικασία αυτή, επικαλείται συνήθως την κάλυψη «επειγουσών» αναγκών. Όμως, για να δρομολογηθεί η διαδικασία αυτή απαιτείται όχι μόνο οι ανάγκες να είναι επείγουσες, αλλά και απρόβλεπτες. Στη δεύτερη αυτή προϋπόθεση πρέπει να εστιάσουμε. Γιατί δύσκολα θα ανεύρουμε στο δημόσιο ανάγκες που η κάλυψή τους να μην επείγει. Ωστόσο σπάνια αυτές είναι και απρόβλεπτες. Απρόβλεπτη είναι η ανάγκη που δεν συλλαμβάνει ο πράγματι επιμελής (κοινός) νους και οφείλεται σε έκτακτα, μη προβλέψιμα περιστατικά. Το δημόσιο, για παράδειγμα τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, τα νοσοκομεία, όλοι γενικά οι δημόσιοι οργανισμοί πρέπει να διοικείται με την επιβαλλόμενη επιμέλεια που συνεπάγεται και την έγκαιρη πρόβλεψη των αναγκών του. Αδιαφορία συνδυασμένη με ελλιπή κατάρτιση ματαιώνουν πολλές φορές αυτή την προσδοκία. Όμως η αναζήτηση της θεραπείας της αδιαφορίας και ανικανότητας της διοίκησης δεν πρέπει να ανοίγει το δρόμο στη διαφθορά.
Ακόμη, πολλές φορές η διοίκηση αδυνατεί να συντάξει ορθά τη σχετική προκήρυξη. Καταφεύγει γι’ αυτό σε φορείς ιδιωτικούς, με αποτέλεσμα τα κείμενα που οι τελευταίοι ετοιμάζουν και που υιοθετεί η διοίκηση χωρίς να είναι σε θέση να ελέγξει κατ’ ουσίαν η διοίκηση προδιαγράφουν και το αποτέλεσμα της σχετικής αναζήτησης, εξαλείφοντας έτσι το παραπέτασμα μιας κατ’ επίφαση διαφάνειας. Μπορούμε να αναρωτηθούμε πόσο συχνά το είδαμε αυτό στις «ιδιωτικοποιήσεις», όπου ο τελικός παραχωρησιούχος συνέταξε στην πραγματικότητα την προκήρυξη. Βρίσκει και εδώ πέρασμα η διαφθορά.
Τέλος, κίνδυνος ελλοχεύει και στις περιπτώσεις αποδοχής «δωρεών» που καλύπτουν ανάγκες που δεν έχουν προκηρυχθεί. Διότι έτσι επιτρέπεται στο «δωρητή» να δεσμεύσει κατ’ ουσία το μέλλον επιβάλλοντας δικές του προδιαγραφές από τις οποίες η διοίκηση δεν θα μπορέσει να διαφύγει, νοθεύοντας και τον ανταγωνισμό. Η δωρεάν προσφορά οδηγεί ενδεχομένως τη διοίκηση σε τετελεσμένα, αφήνοντας υπόνοια αδιαφάνειας και διαφθοράς.
Επείγει η ανάληψη πρωτοβουλίας διόρθωσης των κενών που εντοπίστηκαν.
πηγή: news247.gr
