Αντί εισαγωγής θα ήθελα να παραθέσω την εξής προβληματική η οποία εξάγαεται αβίαστα εκ του βιβλίου του ¨Οργουελ ο οποίος είχε ήδη προβλέψει τον θαυμαστό μας κόσμο εις το μυθιστόρημά του το 1984 όπου περιγράφει ένα ολοκληρωτικό καθεστώς όπου η απόλυτη εξουσία ευρίσκεται εις τα χέρια του παντοδύναμου κυβερνώντος κόμματος, με επικεφαλής τον Μεγάλο αδελφό και με βασικά συνθήματα « ο πόλεμος είναι ειρήνη», «η ελευθερία είναι σκλαβιά», «η άγνοια είναι δύναμη». Το καθεστώς στηρίζεται στην πλήρη αντιστροφή της πραγματικότητας, την οποία οφείλουν να εμπεδώνουν καθημερινώς οι υπήκοοί του. Η αστυνομία της σκέψεως είναι μία από τις τέσσερις βασικές υπηρεσίες του Κράτους (οι άλλες τρεις είναι το υπουργείο ειρήνης, το υπουργείο αληθείας και το υπουργείο αγάπης). Ο ρόλος της αστυνομίας της σκέψεως παρακολουθεί επισταμένως το πώς σκέπτονται πολίτες, ώστε να μην έχουν άλλη άποψη από την άποψη του Κράτους.
Τηρουμένων των ως άνω αναλογιών θα ήθελα να θέσω το δάκτυλο επί των τύπο των ήλων, προκειμένου να αντιπαραβάλλω συγκριτικά την τυχόν ύπαρξη ή μη, ομοιοτήτων και διαφορών, εις τον σημερινό μας κόσμο και εάν πράγματι υπάρχουν, θα αναγνωρίσουν, καίπερ ετεροχρονισμένα, το εν λόγω μυθιστόρημα ως καθόλα προφητικό.
Σήμερον, ο καθείς έχει δικαίωμα να διαδηλώνει την σεξουαλική του ταυτότητα δημοσίως και να διεκδικεί την θεμιτή δημοσιότητα προκειμένου να πείσει περί αυτής ή άλλως να δηλώσει ευθαρσώς και δημοκρατικά την δυσθυμία του, για το γεγονός ότι δεν νιώθει ούτε άρρεν ούτε θήλυ και εσχάτως επιθυμεί κατασταλαγμένα να ανήκει εις το τρίτο φίλο, όπως ωσαύτως να παρελαύνει δημοσίως προς τούτο, γεγονός το οποίο ασφαλώς επιτάσσει ο πλουραλισμός της ανεκτικής δημοκρατικής κοινωνίας μας.
Εάν όμως κάποιος σκεπτικιστής προβάλλει λυσιτελώς, με επιστημονικά επιχειρήματα, τις εύλογες αντιρρήσεις του κατά της τεκνοθεσίας υπό των ομόφυλων ζευγαριών, λόγου χάριν, αμελλητί και παραχρήμα, χαρακτηρίζεται από τους μηχανισμούς του συστήματος, ως σκοταδιστικά «συντηρητικός» δηλαδή ευθύς αμέσως, φαλκιδεύεται το αντίστοιχο δικαίωμα ελεύθερης έκφρασης του αντιφρονούντος, υπό του συστήματος και του προσάπτεται το ανεξίτηλο στίγμα του κοινωνικά ρατσιστή και του φασίστα, δηλαδή δύο μέτρα και δύο σταθμά, μέσω της παρελκυστικής πρακτικής της δημιουργίας συσκοτίσεως και συγχύσεως, ενώ εν άλλοις λόγοις, ορισμένες κοινωνικές ομάδες υπερθεματίζουν περί της αναγνώρισης της ελεύθερης επιλογής τους, επί τη πράξη όμως, καταλύουν το αντίστοιχο και ανάλογο δικαίωμα του άλλου, να υποστηρίζει ό,τι ο ίδιος κρίνει ως ορθό, ή να το πρεσβεύει δημοσίως και μετά παρρησίας, υποσκάπτοντας ούτως, εκ βάθρων τα θεμέλια της δημοκρατίας μας, διολισθαίνοντας δηλαδή τοιουτοτρόπως, προς μία νεοπαγή μορφή ολοκληρωτισμού, αυτή του «αλάθητους» της πολιτικής ορθότητας.
Η διαφορετική επιστημονική άποψη την οποία τυγχάνει να υποστηρίζει κάποιος, εις τον αντίποδα ενδεχομένως του πολιτισμικού μαρξισμού, δεν συνεπάγεται αυτοδικαίως ότι πολεμά αυτήν καθ’ εαυτήν την σχολή σκέψης, διότι κάλλιστα, δύνανται συμμέτρως να συνυπάρχουν αρμονικά και πλουραλιστικά όλες οι απόψεις, δίχως να αλλήλο-αποκλείονται, πλην όμως σήμερα τούτο δεν γίνεται ανεκτό, διότι το κυρίαρχο δόγμα καθίσταται ότι, υπό τον μανδύα μίας ψευδεπίγραφης δημοκρατίας της φερόμενης θεσμικής ελίτ, καθιδρύεται μία καινοφανής πραγματικότητα και ένα δομικό αξιακό σύστημα, όπου όποιος δεν ευθυγραμμίζεται προς αυτό αναφανδόν και άνευ αντιλογίας, εξουδετερώνεται ως εχθρός και αιρετικός.
Η Μεσαιωνική αυτή μορφή Ιεράς Εξέτασης, ήτοι της ανελεύθερης μανιχαϊστικής λογικής, καθιστά ανεκτό και σύμμαχο όποιον συμφωνεί, ενώ εις τον αντίποδα, καθιστά ως εχθρό όποιον διαφωνεί και τον θέτει με αξιολογικά υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς εις τον κλίνη την προκρούστη, ως ανίατα αντιφρονούντα και επικίνδυνο, αυτή συνελόντι ειπείν, η παράλογη λογική, κατισχύει και σήμερα, τόσο σε κοινωνικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο.
Αυτής της νοοτροπίας κοινωνοί γίναμε με την τροποποίηση του άρθρου 191 του Π.Κ περί ψευδών ειδήσεων αλλά και για την εφαρμογή δύο μέτρων και δύο σταθμών ως προς τον χειρισμό της πανδημίας, σε άλλες περιπτώσεις καλώς υφίσταται συνωστισμός άνευ ελλοχεύοντος κινδύνου διασποράς του ιού (Πολυτεχνείο 17η Νοεμβρίου 2021), όμως τουναντίον, εις την Εκκλησία και εις τις Εθνικές Παρελάσεις ο ιός μεταδίδεται με τον παροξυσμό ασφαλώς που δημιούργησαν, ορισμένα Μ.Μ.Ε, τα οποία λειτουργούν ως έμμισθες θεραπαινίδες της νέας χαίνουσας νόσου ολοκληρωτισμού, αυτή της, δια του παρόντος άρθρου καταδεικνυομένης, νεοπαγούς μορφής πολιτικής ορθότητας, ήτοι της αυθεντικής και αλάθητης γνώμης της παντοδύναμης φράξιας της θεσμικής ελίτ.
Ίσως εν κατακλείδι είμαστε όλοι τρομοκράτες ή εγκληματίες σκέψεως μίας και ποινικοποιείται το φρόνημα μας, ως αντιφρονούντες προς την νέα μορφή επελαύνουσας ιδιότυπης ανελευθερίας ,η οποία αναφύεται αιτιωδώς εκ της σιδηράς «Πολιτικής Ορθότητας».
Χαράλαμπος β Κατσιβαρδάς
Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
