Τις τελευταίες δύο εβδομάδες- και με αφορμή την τραγική υπόθεση Μπεκατώρου- έχουμε γίνει όλοι μάρτυρες συνταρακτικών αποκαλύψεων για χρήση βίας στους εργασιακούς και αθλητικούς χώρους.
Του ∆ημήτρη Μπελδέκου*
Η μορφή και το είδος της βίας μπορεί να έχει διάφορες μορφές: Λεκτική, ψυχολογική, σωματική και φυσικά σεξουαλική. Ακριβώς σε αυτό το σημείο κρύβεται μία παγίδα. Φυσικά και όλες οι πιο πάνω εκφάνσεις της βίας είναι κατακριτέες και τιμωρητέες, αλλά η ηθική και ποινική απαξία διαφέρει ανάλογα με τη περίπτωση. Η ομογενοποίηση, επομένως, των διαφόρων μορφών βίας, αδικεί πρωτίστως τα ίδια τα θύματα βιασμού και δημιουργεί λανθασμένες εντυπώσεις.
Έχουμε χρέος, ως μέλη της κοινωνίας των πολιτών, να μην κλείνουμε τα μάτια, να καταγγέλλουμε και να σταθούμε με αξιοπρέπεια δίπλα στα θύματα, αντιμαχόμενοι την έννοια του κοινωνικού στίγματος. Δεν πρέπει, όμως, να φτάσουμε στο άλλο άκρο, αυτό της ποινικοποίησης των ανθρώπινων συμπεριφορών και της καταστρατήγησης του τεκμηρίου της αθωότητας.
Κλείνοντας, επιτρέψτε μου ένα προσωπικό σχόλιο. Γνωρίζω από πρώτο χέρι το ύψιστο καθήκον της υπεράσπισης, καθώς και την ανάγκη του υπόπτου/κατηγορουμένου να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Νομίζω, όμως, ότι δεν τιμούν τους υπόπτους/κατηγορουμένους οι διαρροές περί λιποθυμικών και εγκεφαλικών επεισοδίων και η επίκληση της πατρικής ή μητρικής ιδιότητας. Πολύ περισσότερο δεν τιμούν το νομικό μας πολιτισμό τα «προληπτικά» εξώδικα, οι δικαιολογίες ότι ο κατηγορούμενος «βρίσκεται σε κατάσταση σοκ» και το όψιμο και εκ των υστέρων ενδιαφέρον για την ψυχολογική και σωματική κατάσταση των ανήλικων θυμάτων. Είναι θέμα (νομικής) αξιοπρέπειας.
*Ο Δημήτρης Μπελδέκος είναι Δικηγόρος Αθηνών
Όπως δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «ΜΠΑΜ» που κυκλοφορεί
