Ο αναφυόμενος προβληματισμός έγκειται εις τον εκφυλισμό της πολιτισμικής μας ταυτότητας και εν γένει εις την απόπειρα επίλυσης ορισμένων συλλογικών, κοινωνικών ή έστω και ατομικών ζητημάτων, δια της ήσσονος προσπαθείας.
Εν τω πλαισίω τούτο τίθεται το ζήτημα της έννοιας της Δικαιοσύνης ασφαλώς υπό το φως της κοινωνιολογίας καθώς και της φιλοσοφίας του Δικαίου λαμβάνοντας ασφαλώς υπόψιν του επικρατούν θετικό δίκαιο ούτως ώστε να αντιληφθεί κανείς, παρά τις όποιες θεσμικές αβελτηρίες, αδολεσχίες και αστοχείς, η προάσπιση, η ακριβοδίκαιη και η εκ του συστάδην μάχη δια την διασφάλιση του αγαθού της Δικαιοσύνης συνιστά τον ακρογωνιαίο λίθο μίας σύγχρονης Δημοκρατίας.
Το μέτρο της ποιότητας και της εξέλιξης αυτής ανάγεται ακριβώς κατά πόσο υφίσταται η Δικαιοσύνη οι τα αντανακλαστικά των θεσμών απηχούν εις τις κοινωνικές ανάγκες, οι οποίες με την σειρά τίθενται εις επήκοον των πολιτικών προκειμένου να λάβουν τις τελέσφορες, λυσιτελείς και πρόσφορες αποφάσεις δια την βελτίωση εν γένει του μηχανισμού απονομή της Δικαιοσύνης επ’ ωφελεία των πάντων.
Ασφαλώς η κατάσταση αρχίζει κάπως να «θολώνει» υπό την έννοια ότι κλυδωνίζεται δηλαδή το θεμέλιο της οργανικής συνοχής των θεσμών της Πολιτείας όταν οι Πολιτικοί «άνδρες», επεμβαίνουν ή επιλαμβάνονται επί των τροποποιήσεων επί της Δικονομίας, υπό το πρόσχημα εξυπηρέτησή της ή επίσπευση αυτής (προς θεραπεία του χρονίου προβλήματος συσσώρευσής των εκκρεμών υποθέσεων με αποτέλεσμα η αδικαιολόγητη αυτή και υπέρμετρη επιβράδυνση να εξομοιώνεται εσχάτως με αρνησιδικία) αποκλειστικά και μόνον δια λόγους προσχηματικούς ίνα εξυπηρετηθούν αμιγώς αλλότριες σκοπιμότητες.
Ως εκ τούτου, αντιλαμβανόμαστε ότι θεσπίζονται νομοθετήματα με τον ευφάνταστο και βαρύγδουπο τίτλο περί της επισπεύσεως της δικαιοσύνης και επί τη πράξει, ψηφίζονται διατάξεις οι οποίες εξόφθαλμα ουχί μόνον δεν επιταχύνουν τις διαδικασίες, εις τον αντίποδα τις δυσχεραίνουν καθιστώντας τες, έτι περαιτέρω και επί μάλλον και μάλλον περίπλοκες, ούτως ώστε η Πολιτεία πέραν από την ρητορική προώθησης ρηξικέλευθων τομών επί της Δικαιοσύνης, η κατάσταση να ενδημεί απαράλαχτη.
Η σοβούσα αυτή παθογένεια αναδεικνύει αφενός τον στενό εναγκαλισμό της Δικαιοσύνης από την εκάστοτε εκτελεστική εξουσία και αφετέρου την κόλουρη λειτουργική ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης ιδίως δια μείζονα και ακανθώδη ζητήματα που άπτονται της δημόσιας σφαίρας.
Σήμερον πέραν από την καθιερωμένη χαίνουσα πληγή της Δικαιοσύνης και την ενίοτε ιταμή παρέμβαση της εκτελεστικής εξουσίας εις το έργο της εν γένει δια πράξεων και παραλείψεων, δέχεται και μία ολομέτωπη επίθεση ως θεσμός,
Η τεχνολογία και ή δήθεν ψηφιακή πραγματικότητα, πέραν των αποδεδειγμένα έλλειψης σοβαρών δομών εις την Ελλάδα, ακριβώς επειδή οι αρχιτέκτονες της νοοτροπίας εκσυγχρονισμού του τόπου εμφορούνται από μια πρόχειρη επιδερμική νοοτροπία, ευαγγελίζεται ότι θα υποκαταστήσει την Δικαιοσύνη.
Η πανάκεια της πολύφερνης τεχνολογίας επιχειρεί υποκριτικά και εσφαλμένα κατ’ εμέ, να αλλοτριώσει την Δικαιοσύνη καθότι θα επισωρεύσει νομοτελειακά πλείστα προβλήματα παρά όσα προσδοκά να επιλύσει, δια τον απλούν λόγο, ότι το ιερό αγαθό της Δικαιοσύνης καθίσταται σύμφυτο με την ανθρώπινη σκέψη, την ιστορία και τον πολιτισμό, παρά την υφιστάμενη μεθοδολογία θέσπισης η ερμηνείας των διατάξεων του Νόμου.
Η τεχνολογία δεν καθίσταται αυτοσκοπός αλλά ένα μέσο διευκόλυνσης και όχι υπονόμευσης της Δικαιοσύνης, διότι ιστορικά αλλά και εν τοις πράγμασι εν τη Αρχαία Ελλάδα, όπου δεν υπήρχε αυτή η ψηφιακή πραγματικότητα εγγενήθη ο πολιτισμός του σύμπαντος με αφετηρία την άχραντη και πανίερη αρχαιο-ελληνική γλώσσα.
Σήμερον άραγε με όλα δήθεν τα τεχνολογικά μέσα, τι πολιτισμό παράγει ο φερόμενος ως Δυτικός κόσμος, από άποψη επιστημών, τέχνης ή φιλοσοφίας, πέραν από την επιβεβλημένη χυδαιότητα του δοτού πολιτσμικού μαρξισμού, ως εργαλείο της ατζέντας της παγκοσμιοποίησης ο οποίος έχει αλώσει και κυριαρχήσει προς πάσα πτυχή και έκφανση του βίου.
Εν κατακλείδι, φρονώ ότι δέον όπως σταθούμε εις το ύψος των περιστάσεων και ας διασφαλίσουμε το κύρος της Δικαιοσύνης, υποβιβάζοντας την τεχνολογία ως μέσο και θεραπαινίδα εκπλήρωσης των προαιώνιων και εις το διηνεκές πανανθρώπινων ανθρώπινων σχέσεων.
Χαράλαμπος β Κατσιβαρδάς
Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
