Ειλικρινά αισθάνομαι κυρίως “υπερασπιστής’ δικηγόρος. Δηλαδή αυτός που υπερασπίζεται τον κατηγορούμενο. Τον “κακό” της εκάστοτε δίκης. Πάντα ψάχνω στο σκοτάδι να βρω το Φως που πάντα υπάρχει.
Πρώτη φορά μου συμβαίνει να μην μπορώ – να μην θέλω- να σεβαστώ το ιερό τεκμήριο αθωότητας εκείνου του ανθρώπου που ομολόγησε οτι έλουσε με καυστικό υγρό έναν άλλον άνθρωπο.
Η σημερινή της φράση… “εγώ και εσύ Ιωάννα ξέρουμε τον λόγο που το έκανα”… , αν ειπώθηκε πράγματι όπως μεταδίδεται στο ρεπορτάζ, με απάλλαξε και από την ελάχιστη συστολή μου και το χρέος που έχω ως νομικός να σεβαστώ το τεκμήριο που την θέλει αθώα εως την αμετάκλητη καταδίκη της. Δεν υπάρχουν λόγοι που δικαιολογούν τέτοιες πράξεις , όσο κι αν έψαξα μέσα μου, δε βρήκα.
